پزشک خانواده

از ونکوورِ دوباره نم‌نم بارونی شده، سلام به همه‌ی دوستای نازنینم :)
اینجا زندگی جریان داره و من هم مشغول پشت‌سر گذاشتن ورک‌شاپ‌های ywca هستم که خیلی برام مفید بوده و یه رزومه و کاورلتری درست کردم که مادر بگرید! خودمم نمی‌دونستم اینهمه توانایی‌های مفید دارم! lol
حالا باید دید این نامه‌ی اعمال، کارفرماها رو هم تو اون 10-15 ثانیه‌ای که نگاهش می‌:کنن، به اندازه‌ی خودم ذوق‌زده می‌کنه یا نه!

از اونجایی که از اول ایپریل بیمه‌های درمانی ما فعال شده، ما هم مشغول جستجو برای پیدا کردن یه پزشک خانواده‌ی خوب شدیم. البته اینجا داشتن پزشک خانواده اجباری نیست و می‌تونید توی هر walk in clinicـی که عشقتون کشید برید و کارتون رو انجام بدید، اما اصولن چون داشتن پزشک خانواده خیلی حس خارجی‌ای به آدم می‌ده و کلن هم خوبه آدم پرونده‌ی اعمالش دست یه نفر باشه، بنده باز دست به دامان اینترنت شدم و این وبسایت رو پیدا کردم: find a physician

از این صفحه، شما هم می‌تونید مشخصات یه پزشکی رو که مثلن فقط اسمش رو می‌دونید رو ببینید، هم بگردین و توش پزشک‌های خانواده رو بیابید! فقط کافیه روی دکمه‌ی find a family physician کلیک کنید و توی فرمی که بهتون می‌ده مشخصات مورد نظرتون رو وارد کنید. مثلن اینکه پزشکتون زن یا مرد باشه، بیمار جدید قبول بکنه یا نه، توی کدوم شهر bc باشه و در اخر هم اینکه به جز انگلیسی چه زبون دیگه‌ای بلد باشه.

برای من تنها چیزی که مهم بود این بود که پزشک مربوطه نزدیک خونه‌مون باشه و ترجیحن زبان فارسی بلد باشه... چون بالاخره هنوز کار داره تا من یاد بگیرم "قسمت راست بصل‌النخاعم درد می‌کنه" به انگلیسی چی می‌شه و کلن خوبه دکتر آدم، زبونش‌و بفهمه!

خلاصه که توی این جستجو، بنده یه خانم دکتری رو پیدا کردم که به فاصله‌ی 10 دقیقه‌ای خونه‌مون بود و ایرانی هم بود و بیمار جدید هم می‌گرفت. (البته یه پزشک دیگه هم بود که تا من به خودم بجنبم دیدم دیگه بیمار جدید قبول نمی‌کنه!) ما هم سریع زنگ زدیم و از منشی خانوم دکتر وقت گرفتیم.

امروز ساعت 12 ظهر وقت داشتیم. ایشون یه کلینیک خیلی خوشگل و شیک و تر و تمیز برای خودش داشت که تو یکی از بهترین خیابون‌های داون‌تاون بود و اگه بگم چند سالش بود دلتون کباب می‌شه که ای بابا، ما اینجا داریم حروم می‌شیم! واسه همین نمی‌گم... فقط بدونید که بسیار جوون و سرحال و خوش‌اخلاق و در عین حال حرفه‌ای بود!
با اینکه ما یه ربع زودتر هم رسیدیم، اما از اونجایی که مطب دکتره و مجله ورق زدن و در و دیوار نگاه کردنش، یه ساعتی منتظر شدیم تا بالاخره منشی ما رو به یکی از examination roomـها راهنمایی کرد.

خانوم دکتر محترم اومد و نشست و تمام سابقه‌ی بیماری و دارویی ما رو از زیر زبونمون کشید و کلی صحبت کرد و راهنماییمون کرد و آخرش هم یه چک آپ کامل برامون نوشت که نتیجه‌ش توی پرونده‌مون باشه. توصیه هم کرد که حتمن قرص ویتامین d بگیریم و روزی یه دونه بخوریم، چون کلن توی ونکوور آفتاب کمه و اونی هم که هست میزان اشعه‌ی uvـش زیاده و خوب نیست خیلی بری تو آفتاب! خلاصه که حالا من باید دوره بیفتم ببینم از بین مارک‌های ضدافتاب اینجا کدومش خوبه که برای تابستونمون حتمن بگیرم. (در این زمینه نیازمند یاری سبزتان هم هستم!)

دیگه ملالی نیست جز اینکه نوشتن این مطلب نزدیک بود باعث بشه ما امشب شام خورش قیمه‌بادمجون سوخته بخوریم، ولی خدا رحم کرد!
برای همه‌ی دوستای خوبم یه بهار پر از سرسبزی و بدون آلرژی آرزو می‌کنم
شاد باشید

BC Services Card

در ایام قدیم، یعنی تا همین 2-3 هفته پیش، سیستم استان بریتیش کلمبیا اینجوری بود که شما یه گواهینامه داشتی، با یه Care Card که همون کارت بیمه‌تون بود (تو اونتاریو بهش می‌گن OHIP)... یه کارتی هم بود به اسم BC ID که کسایی که گواهینامه نداشتن می‌تونستن از اداره‌ی ICBC بگیرن که به عنوان کارت شناسایی همیشه همراهشون باشه.
اما جدیدن (دقیقش رو بخوای از 15 فوریه 2013) دارن این کارت‌ها رو یکی می‌کنن و همه رو جمع می‌کنن توی یه کارت شناسایی هوشمند عکس‌دار. اسمش رو هم گذاشتن BC Services Card.

ما که در بدور ورودمون برای فعال شدن بیمه‌ی درمانیمون (MSP) اقدام کرده بودیم و فرمش رو پست کرده بودیم (یادم باشه ته مطلب در مورد این فرم هم یه چیزی بگم)، پریروز یه نامه برامون اومد که با دو تا کارت شناسایی، پاشید برید ICBC DLO (دفاتر مخصوص صدور گواهینامه) که ازتون برای سرویس کارد، عکس بگیرن. یه صورتحساب 120 دلاری هم باهاش بود که برای فعالسازی بیمه باید پرداخت می‌کردیم. (همینه دیگه! بخوای تو بریتیش کلمبیای زیبا زندگی کنی باید سر کیسه رو شل کنی T.T)
خلاصه که ما امروز صبح تشریف بردیم بانک و 120 دلار رو تقدیم کردیم و از تو صندوق اماناتمون مدارکمون رو برداشتیم و رفتیم دفتر ICBC تو تقاطع Burrard و West Georgia.
اونجا موقع ورود یه خانوم خیلی مهربونی ازت می‌پرسه چیکار داری، شما نامه‌ت رو نشونش می‌دی و می‌گی اومدیم عکس بگیریم. ایشون هم یه شماره بهت می‌ده می‌گه بشین تا نوبتت بشه. یه 5-6 دقیقه‌ای که گذشت، صدامون زدن و خیلی روتین و سریع کارمون انجام شد. یه عکس بی‌نهایت زشت هم همونجا ازمون گرفتن که هر چی هم گفتم دوباره بگیر و گرفت، باز خوب نشد که نشد! دیگه ما هم گفتیم لابد ایراد از قیافه‌مونه دیگه! و یکیش رو تائید کردیم. یه برگه بهمون داد با شماره‌ی بیمه‌مون که موقت ازش استفاده کنیم، خود کارت هم گفت تا 30 روز دیگه به دستمون می‌رسه. ما هم از 28 فوریه وارد شده بودیم، بیمه‌مون از اول ایپریل فعال می‌شه.

پ.ن. 1 -  همونجا موقع نوبت گرفتن، ما از خانومه در مورد گواهینامه پرسیدیم که گفت گواهینامه‌ی ایرانتون رو ببرید یکی از مترجم‌های مورد تائید ما ترجمه کنه، فرمش هم بهمون داد که پر کنیم و کتابچه‌ش هم داد که بخونیم. گفت با سابقه‌ی رانندگی بالای 2 سال، یه سره می‌تونیم بعد از تست اطلاعات برید و Class 7 Road Test‌ رو هم انجام بدین.
توی BC گواهینامه 3 مرحله داره. اول  Learner's permit، دوم Novice Stage یا Class 7 و سوم Class 5. بین مرحله‌ی دوم و سوم هم باید 2 سال فاصله باشه، اما عملن محدودیت خاصی نداره. توی مرحله‌ی دوم شما باید الکل خونت صفر باشه، علامت N رو روی شیشه ماشینت نصب کنی، با هر دو دستت رانندگی کنی (یعنی مثلن موبایل دستت نباشه) و بیش از یه مسافر توی ماشینت نباشن. (مگر اینکه که یه سوپروایزر بالای 25 سال باهات باشه) تازه این محدودیت تعداد مسافر هم شامل اعضای درجه یک خانواده مثل زن و بچه و مادر و پدر نمی‌شه! شما یه لشکر خواهر و برادرات رو سوار ماشین کن ببرشون دور دور بازی، کسی بهت نمی‌گه بالای چشمت ابروئه! :دی

پ.ن. 2 - برای پر کردن فرم بیمه‌ی درمانی، یکی از اعضای خانواده (تو این مورد، من) باید بشه اپلیکنت اصلی و بقیه رو به عنوان همسر و بچه تو همون فرم ذکر کنه. بعد موقعی که می‌رید عکس بگیرید ازتون می‌پرسه یه کارت می‌]خواین یا 2 تا کارت جدا. که خب بالطبع ما گفتیم دو کارت جدا و باقی ماجرا همانگونه رفت که ذکر شد.

به امید اینکه کار منتظرا زود درست بشه و اونایی که رسیدن اینور شاد شاد باشن :)